नयन नाम का मात्र नयन होइनन मनका बस्दा नि नबिजाउने एक सच्चा साथिका उदाहरण हुन ।

सधै उठ्ने भन्दा अबेरै आज म उठेको थिए । पानी परेझै शिर शिर हुस्सु का मसिना झोकाले मेरो लुगा चिसोको आनन्द लिइरहदा म दातमा लागेका कोलगेट का लेपन पानीमा पखाल्दै थिए, हुस्सु का झोका शरिरमा नपुगे पनि मुटु चिसोले कापी रहेको थियो ।

मलाइ रमाइलो पार्ने काम गर्दा मलाइ भन्दा अरुलाइ रमाइलो भएको देख्दा मन पनि रमाइ रहेको थियो । बिशेष काम हरियाली शहर इटहरी मा परेको हुदा बिराटनगरको काम केही पछि सारी म चिसोमा इटहरी तिर पाइला सारे ।

संयोग भनौ वा समय प्रती कृतज्ञता ब्यस्त गरौ । म एक जना मान्छे संग यस्तो नजिक हुन पुगे, जो यति कम समयमा मेरो मनमा छन । दिपेन्द्र चोकको सानो होटेल जसमा म आफ्नो भोक मेट्दै गर्दा उ संग भेटिन पुगे । उ नयन थिए ।

मेरो खास साथिको मिल्ने साथी भएरै होला हाम्रो मित्रताको पहिलो क्षेणी
हात मिलाएरै भयो । अङालो त मिल्ने साथिलाइ हालिन्छ मनमा हुनेलाइ हालिन्छ ! मलाइ यसमा माफ गर्देउ साथि मैले यस मार्फत तिमिलाइ पर देखाएको होइन ।

दिन भरी अनेकौ इटहरिको चौपाय धाउदै गयो । स्कुलमा १० क्लासको बिध्यार्थीलाइ परीक्षा लिनु मेरो काम थियो ! मेरो थियो जब सम्म नयन लाई भेटेको थिइन । भेटेसी त हाम्रो भयो ।

अहिले पनि याद छ त्यो अपाचे बाइक मा मलाइ लिन पुर्याउन गर्ने उनि । म कसरी धन्यवाद दिउ तिमिलाइ । म सधै तिमी प्रती आभारी रहन चहान्छु साथी ।

फर्किने समय अलि हाम्रो काममा ढिलो भयो साथि हरु निस्की सकेका थिए त्यहा बाट म भने एक्लै आहुनु पर्ने । नयन को सल्लाह अनुरुप केही नस्ता खाइयो खासमा त हामिले खाना खाएकै थिएनौ ।
गाडी चड्ने बेलामा छोड्न आए नयन ! मुरि मुरि धन्यवाद प्यारा ।

केही दिन पश्यात बिराटनगर मा प्रोग्राम थियो उनलाइ खबर भएता पनि पुर्ण खबर गर्न फोन गरे ! धुलै धुलो को शहर बिराटनगर आहुन त मन थिएन होला तर पनि मेरो आग्रह नकार्न सकेनन । यो एक सच्चा साथिको ठूलो भुमिका हो ।

साझमा जब घाम अस्ताही रहेको थियो महेन्द्र चोकको गल्लिको कुनामा बसेर उनलाइ फोन गरे । आहुन ५ मिनेट लाग्यो । पर्खिनु मेरो कर्तव्य थियो अनि उनको चहान ।

उसले जब मलाइ देखे देख्ने बित्तिकै मुस्कुराए ! मुस्कान भनेको मन प्रफुल्ल भएको बेला निस्कन्छ सायद उनमा त्यही उमङ भरिएको थियो होला ।

ह्याण्ड चेक पछि मैले उसलाइ हग गरे । त्यो क्षण हामी बाटो को बिचमा थियौ । मेरो चहानालाइ नर्कान नसकेर उनिले पनि साथ दिए । अफिस तर्फ बढ्यौ ।

साझमा एउटा पार्टी भयो जुन सर द्वारा थियो । सेल्फी खिच्यौ । किन उनले फेसबुकमा पोस्ट्याएनन त्यो उनलाइ नै थहा छ । केही विशेष काम हुदा म रेस्टुरेन्ट बाट साथी संग बाहिर निस्के मलाइ रुम जानू थियो । बाहिर सम्म छाड्ने आए उनी यो उनको महान्ता थियो ।

रुम आएर मैले सानो म्यासेज गरे :- I arrived dear... plz inform other dear n sir too !
केही बेर पश्यात उनको फोन आयो म पनि रुम पुग्न लागे । उनी आज बिराटनगरमै बसे । मैले उनलाइ म संग जाउ नि भन्न भुलेछु त्यो म द्वारा गरिएको गल्ती थियो । भोलि कलेजमा भेटौ है भनी फोन मार्फत कुरा भयो ।

तर बिहान कलेज मा उनी आएनन आयो त म्यासेज जसमा लेखिएको थियो :- Sathi ma Ghar Gaye hai.. Sorry bhetnu payina.. Office pugnu parne thyo । म धेरै खुशी भए त्यसपल उनले पनि मलाइ घनिष्ठ सोच्दा रहेछन भन्ने फिल भयो मन प्रफुल्ल भयो । धेरै खुशी भए म । म भन्दा पनि मन अझै खुशि ।

हाम्रो आज पनि कुरा भयो । केही कोर्न मन लाग्यो उनका बारेमा मेरा ब्लगका भिट्टा उनको फोटो टास्न मन लाग्यो । धेरै धेरै सम्झना प्यारे असिम माया ।

फेरि पनि भेट होस ! धेरै समय बिताउन पाहियोस । यहि छ कामना लप यु अ मच ।

तिम्रो साथी म रोशन ढकाल उपाध्याय ।